Wat te doen bij midlife crisis

Een therapeut in midlife crisis!?

Sta je dan, halverwege je leven, en nu? 

Ik moet hier zelf zo om lachen, bestaat zoiets wel? Is dat niet alleen voor hele oude mannen die hun jeugd over willen doen? En dan in te strakke pakjes op een motor gaan zitten of in veel te kleine open auto’s gaan rijden.

Oké, toegegeven, ik denk dat het bestaat, want.. ik zit er middenin 🙈
Ik dacht echt, dat is iets voor oude mensen en nu heb ik het zelf.

Maar is het iets vervelends of is het juist iets heel moois, en wat is het eigenlijk? 

Misschien weet je dit nog niet van mij, maar ik hou ervan om over het leven na te denken en vooral te voelen. En als ik er zo op terugkijk vind ik het zoiets moois. Ook moeilijk maar echt zoiets prachtigs. Je staat in het midden van je leven en je gaat overwegingen maken. Een soort balans opmaken van je leven.

Wel een van mijn zwaarste jaren die ik heb meegemaakt!

De afgelopen 1,5 jaar waren voor mij de mooiste maar ook de zwaarste jaren die ik tot nu toe heb meegemaakt. Van heel diep geraakt tot euforische energetische blijdschap.
Heel gek om deze twee uitersten zo dicht op elkaar te mogen ervaren.
Hierdoor ben ik wel echt veel dichter bij mijn kern gekomen. Bij mijn gevoel en mijn intuïtie. Ik zie wie ik ben en wie ik wil zijn, wat ik wil in mijn leven, maar ook wat ik juist absoluut niet meer wil in mijn leven.

Ik sta voor mijn gevoel op de helft van mijn leven en ik wil nog een mooie reis van de tweede helft maken. Ga ik dan zo door de rest van mijn leven of niet? Dit ben ik op verschillende vlakken van mijn leven eens goed gaan analyseren. Hierin heb ik vervolgens ook echt harde besluiten genomen die niet makkelijk waren, maar wel hard nodig.

Alles moet weg, hele huis leeg.

In mijn huis ben ik gaan opruimen, Elk hoekje ben ik kritisch gaan bekijken en heb héél veel weggegooid, spullen die ik al 20 jaar had. Waarbij ik nu bij sommige spullen echt dacht “waarom? wèèèèg ermee! Herinneringen zitten in mijn hart, niet in dingen.

Spullen weggooien kan lastig zijn, maar het zijn uiteindelijk maar spullen. Wat ik veel moeilijker vond, maar net zo hard nodig was, was het kijken naar mijn vriendschappen. Maken zij mij nog gelukkig of niet? Zijn dit nog energieën die bij mij passen of niet?

Ik heb daarop echt een paar heftige besluiten genomen en afscheid genomen van mensen. Het was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan, maar het gaf me zoveel rust. Ze hielden mij echt tegen om te zijn wie ik ben en om door te kunnen groeien.

Je overweegt dus veel dingen, je denkt erbij na en voelt wat het met je doet. Slurpt het energie of geeft het energie? Wat vind ik belangrijk? Wat doe ik voor mijzelf en wat doe ik omdat het van mij verwacht wordt? Wat neem ik wel mee naar de tweede helft, en wat niet?

Hoe kwam dit nu allemaal?

Ineens stond ik alleen op straat (figuurlijk hé), met de deur achter mij dicht gegooid, met mijn knapzak aan de stok. Wat ga ik doen, waar ga ik heen? Al mijn wensen en doelen waren POEF verdwenen. Mijn relatie was over, terwijl ik nog ziels, zielsveel van deze man hield. Mijn kinderwens was onvervuld. En na zes miskramen heb ik daarom de stekker uit deze wens getrokken. Een zevende kon ik niet aan en ik vond mij na 39 jaar te oud worden en zag het niet zitten om een bepaald traject in te gaan. Als het pad mij geen kindje geeft, dan, hoe moeilijk ook, accepteren we dat en volgen we het pad wat voor ons komt.

Thuis weg te kwijnen

Dus ineens was ik alleen en zat thuis weg te kwijnen. Ik zag de dagen en de tijd aan mij voorbij gaan. Met het besef (en besluit) dat ik nooit meer een kindje in mijn buik zou krijgen verdween de hoop en frustratie en dat veranderde in verdriet en rouw. Rouwen om mijn verloren kindjes, mijn kindjes die in mijn hart en ziel zijn.
Dat je zegt ik stop ermee, betekent niet dat je verdriet weg is. Rouwen mag en moet ook. Het is een zwaar proces geweest maar ook een super mooi proces. Mijn kindjes zitten in mijn hart en zijn altijd bij mij. En het leven duurt maar even, dus ik zal ze snel omarmen. Wat zij mij hebben gegeven is liefde en vrijheid. Heel gek om te zeggen, maar je denkt dat je altijd vrij bent totdat je je beseft dat je jezelf op een plek en tijd vasthoudt.

Zoveel tegelijk, niet te beschrijven

Er gebeurde zoveel tegelijk, dat kan ik eigenlijk niet eens beschrijven. Ik verloor mijn man uit mijn leven, ik verloor mijn kindjes en besefte dat ik er nooit een van mezelf zou krijgen. Naaste mensen overleden, vriendschappen gingen uit, mijn zaak gaat als een trein. Alles veranderde en dat allemaal in een giga rap tempo.

Totdat ik ineens een bericht kreeg van een event in Schotland waar ik al jaren heen wilde. Ik had werkelijk waar geen enkel excuus meer om niet te gaan. Het event zou een weekend zijn en ik had er twee weken aan vastgeplakt. Geen idee wat ik ging doen.🙈 Maar ik kon dit en ging het gewoon doen. (heb er eerlijk gezegd niet heel erg over nagedacht wat ik had geboekt of had gedaan😂)

Nou, het is de beste beslissing geweest die ik ooit heb genomen! Wat een reis heb ik gemaakt met mijn lichaam, mijn ogen en met mijn ziel. Ja, daar was ik echt op midlifecrisis reis. Dat je op je 39e in je uppie door de lowlands van Schotland reist en het ene na het andere ziet en meemaakt. Dagen heb ik alleen gelopen, heb mijn verdriet laten gaan, gelachen, gegild, boos geweest. Alle sh*t van de afgelopen jaren heb ik achtergelaten op een prachtig strand. Ik weet het nog zo goed. Ik pakte een grote schelp, schreef daar alles op wat de zee mocht meenemen, gooide hem in de golven. En het was klaar.

Ik bedankte alle lessen die ik ervan heb geleerd en liet alle sh*t en narigheid daar achter. Ik draaide mij om en stapte de nieuwe helft van mijn leven in. Ik overwoog nog wat dingen, maar het was goed.

Wat heeft die ene reis mij nog meer gebracht?

Echt een giga verandering, het heeft mijzelf en mijn doen en laten veranderd.

Ik zou iedereen dit recept willen geven, de beste therapie ooit: jezelf, 14 dagen lang, hahaha.  Je leert jezelf zo goed kennen en waarderen. Het is prachtig.

Maar die midlife crisis is dus niet alleen weggelegd voor oude mannen, op een bepaald punt krijgt iedereen het. Op het moment dat er echte rust is krijg je die mooie overweging. Wat ga ik doen en wat ga ik veranderen?

Met knikkende knieën en angst

Doordat ik met knikkende knieën, angst en verdriet heb aangegrepen wat er op mijn pad kwam. Heb ik geleerd hoe mooi het leven is, met zijn ups en downs. Ik laat niet meer met mij sollen, ik geef veel sneller mijn grens aan, ik heb veranderingen aangebracht in mijn werk en ga nu elk kwartaal op reis (want wie zegt dat dat niet mag of kan?!). Vrijheid.

Ook zit ik erover te denken om op reis te gaan voor onbepaalde tijd. Om gewoon overal heen te rijden en daar met mijn laptopje te gaan werken (want ik doe toch alles online). Ik heb echt, echt geleerd om te genieten. Te genieten van het leven, de planten, de zee natuurlijk en de kinderen van mijn zussen en vriendinnen, (oh, ik ben zo’n leuke tante, ik hou van knuffelen).

Ik heb tot nu toe prachtige reizen gemaakt naar Schotland en door de Alpen van Oostenrijk. In oktober ga ik weer naar het prachtige Schotland (een weekendje). En in maart gaat er een lange wens van mij in vervulling en ga ik naar Portugal naar een retraite. Dit is waar ik echt al 15 jaar heen wil.

Het boek is geschreven

Daarnaast heb ik een boek geschreven 🙈. Vooralsnog geschreven in het klad, maar wel af. Nu moet ik hem nog herschrijven en dan eens gaan bedenken of ik hem wil uitgeven.

Ik geniet elke dag intens van meditatie, yoga, wandelen en de zee. Het leven zien en omarmen in mijn uppie. Het zijn uitdagingen en het is anders. Het is ook heel gek omdat ik zo’n ander leven heb dan ieder ander om mij heen. En soms begrijpen we elkaar niet, maar we doen ons best. Mijn vriendinnen en zussen zijn moe van de kinderen en ik kan moe zijn van al het andere en heel veel tijd voor mijzelf te hebben. Maar als je goed met elkaar praat en ervoor elkaar kan zijn brengt het je zoveel goeds.

Ik heb je nu een klein kijkje in mijn leven gegeven. Om je te inspireren en het te laten ervaren. Ik wil je meegeven dat er echt, echt altijd weer zonneschijn komt. Ik ga het leven steeds leuker en leuker vinden. Ook de momenten dat ik het allemaal niet meer zie zitten. Dat soort momenten horen erbij, voor iedereen in verschillende mate, maar zolang je dat kan accepteren is het mooi en leer je ervan.

Nou, ik hou op mijn ervaringsverhaal.

Ik wens je een mooie dag.

Ik ga door met genieten en het voortzetten van mijn werk om iedereen zulke mooie momenten te gunnen. Dat je niet bezig hoeft te zijn met de pijn in je lijf maar dat je je hartenpijn en liefde kan omarmen.

Kus,

Janneke

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en

ontvang wekelijkse mooie tips voor gezonde darmen & 10% korting op de online curuse!